Ochtendlijke Liefde, al was het middernacht;
Genoegzaam te leven in het Liefdesbed omringt met het deken van licht verwar ik mezelf met jouw.
Onze zielen zo mooi, ze volgen elkander voortdurend hand in hand met doorheen het indringende oogcontact. Vernietig niet mezelf, maar scherp de blik aan, een bloeiproces nadert de voltooiing. Goudbruin gekeken raast m’ n hart doorheen zijn rode overgrens. Gaan of liggen het maakt niet meer uit, de nieuwe wereld levert haar extase…
Kan de wereld ons nog meer vertellen fluister ik mezelf toe. Haar waterige stilte doorziet eender welke donkerheid. Desalniettemin bevinden we ons nu in het schemerlicht van Liefde waarin de brute donkerheid geen schijn van kans maakt. Volharding benevelt onze hoofden, want deze dag dwaalde nooit eerder onze tweevoudige richting uit.
Blij en verdrietig in eenzelfde interne lachbui, geen idee waar het gevoel vandaan komt; laatbloeier begrijp jezelf…
Gevoelens grazen in het wilde weg, het grasplein is oneindig, meer energie dan ooit, naar het leven toe, als een levensdans die de stille dood uit gedachten heeft geweerd.
Wacht maar niet meer zeg je, ik wacht en denk hoe te reageren tegenover de opdringerige gesproken woorden, want mijn genadeloos gevoel schreeuwt dat deze hier niet mogen geboren worden. En toch, ze zijn er, ze lokken me, en ze krijgen de reactie die ze verdienen.
Ik sta op, ik stort neer, deze moment heeft me nog steeds in zijn macht en ik die ongehoorzaam ben, sterf de kinderdood want liet me leiden door het externe verleidingslied.
Neerstortend in het warme bed, vervult het euforische gelach haar oude vertrouwde plaatsje.
Het plaatsje van jij&ik…