zou je me kunnen vergeven?
blijf je boos, mijn hele leven?
zou je me nooit meer aan willen kijken?
ben je niet meer boos?
of moet het alleen maar zo lijken?
ik weet het niet, het is zo vaag.
ik kan het niet bevatten, het voelt heel traag.
maar toch lijkt het even, of je me hebt vergeven?
toch blijf ik achterdochtig.
ik weet het niet zo zeker.
is dit om me een laatste slag te geven?
ik sta nu eigenlijk nog steeds te beven,
het gevoel dat jij mensen kan geven,
nooit wil ik dat meer beleven.
maar is het goed of toch weer niet?
ik hoop het maar zoals je ziet.