langzaam maar snel verliet hij haar
(een gedicht over tijd geleden.)
zweet pareltjes,
glimmen op zijn voorhoofd,
pareltjes,
die zijn schoonheid weerspiegelen,
hij lachte en wou vertellen,
maar ze wist het al,
het stond geschreven
in haar gedachten,
hetgene,
dat haar pijn deed,
haar altijd pijn zou blijven doen,
hij verdween uit haar leven,
zoals de sterren,
de maan,
en de zon,
die vielen,
en verdwenen,
achter de wolken die bleven hangen in de lucht,
stil was het,
en geen lichtje,
die doorbrak,
haar troosten kon,
slechts de mensen
die haar weer uitlachte,
weer naar haar spuugte,
de pijn,
werd woede,
en haar hart,
veranderde langzaam
in
steen.
ach nog zo breekbaar,
maartoch,
de tranen,
konden dit vuur,
niet stoppen,
dat in haar gedachten bleef dit branden.
pareltjes glanzen op haar wangen,
langzaam laat ze hem gaan,
haar handen naar boven gericht,
waar zijn licht haar verliet,
vermoeit,
valt ze in slaap,
slechts,
tranen op haar kussen.
In haar leven zal hij altijd blijven,
niet zichtbaar,
maar in gedachten,
gevoel
en in haar hart,
blijft hij altijd,
dat altijd dat voor eeuwig is,
en de herrinnering o zo mooi,
alles
dat alles, is zo waardevol..
en blijft zo mooi,
en toch dat verdriet,
die tranen,
doen rollen.
zweet pareltjes,
glimmen op zijn voorhoofd,
pareltjes,
die zijn schoonheid weerspiegelen,
hij lachte en wou vertellen,
maar ze wist het al,
het stond geschreven
in haar gedachten,
hetgene,
dat haar pijn deed,
haar altijd pijn zou blijven doen,
hij verdween uit haar leven,
zoals de sterren,
de maan,
en de zon,
die vielen,
en verdwenen,
achter de wolken die bleven hangen in de lucht,
stil was het,
en geen lichtje,
die doorbrak,
haar troosten kon,
slechts de mensen
die haar weer uitlachte,
weer naar haar spuugte,
de pijn,
werd woede,
en haar hart,
veranderde langzaam
in
steen.
ach nog zo breekbaar,
maartoch,
de tranen,
konden dit vuur,
niet stoppen,
dat in haar gedachten bleef dit branden.
pareltjes glanzen op haar wangen,
langzaam laat ze hem gaan,
haar handen naar boven gericht,
waar zijn licht haar verliet,
vermoeit,
valt ze in slaap,
slechts,
tranen op haar kussen.
In haar leven zal hij altijd blijven,
niet zichtbaar,
maar in gedachten,
gevoel
en in haar hart,
blijft hij altijd,
dat altijd dat voor eeuwig is,
en de herrinnering o zo mooi,
alles
dat alles, is zo waardevol..
en blijft zo mooi,
en toch dat verdriet,
die tranen,
doen rollen.
Reacties op dit gedicht
| LOT GENOOT: | Zaterdag, mei 13, 2006 21:49 |
| heel mooi geschreven appeltje en ook wel bedroevend,droog je zoutzoete tranen ,jij bent zo mooi en waardevol en zeker dierbaar elfje de dierbaarste der dierbaren heel veel liefs |
|
| Cornelia.dvw: | Vrijdag, mei 12, 2006 12:50 |
| Het verdrietige van deze woorden zitten in haar. Zij heeft ook geleden maar zal misschien ooit weer eens gaan stralen. Groetjes, Cornelia |
|
| moongirl1982: | Vrijdag, mei 12, 2006 11:42 |
| droef mooi, groet moongirl1982 |
|
| Dylirium: | Vrijdag, mei 12, 2006 09:20 |
| Mooi verwoord. . . herkenbaar. hug xx |
|
| Bloem*: | Donderdag, mei 11, 2006 20:09 |
| Heel erg mooi Liefs |
|
| Hendrika89: | Donderdag, mei 11, 2006 20:06 |
| droefmooi..en die moet je koesteren! in je gedachte en je hart! Liefs |
|
| lachebekje1988: | Donderdag, mei 11, 2006 20:05 |
| Verdrietig maar mooi verwoord. Liefs, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: (rottig)appeltje | 
|
|
| Gecontroleerd door: Charissa | ||
| Gepubliceerd op: 11 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||