Het valt niet meer te lijmen,
Ook het plakband raakt al los,
Over het groene gras van toen,
Groeit nu zelfs een laagje mos.
De bloemen worden strak verstrengeld,
Door een lastige Hoenderbeet,
Al bijna niet meer voor te stellen,
In dit tuintje deelden we lief en leed.
En ik dacht ik zaai vast in,
Voor een nieuw en mooi seizoen,
Maar uiteindelijk is gebleken,
Die moeite hoefde ik niet te doen.
Want zonder zon, maar teveel water,
Zijn de bloemen toch vergaan,
Zal enkel en alleen,
Vervlogen hoop hier nog bestaan.
En als liefde onkruid is,
Ben ik de laatste die dat ziet,
Want onze liefde bleek vergankelijk,
En onkruid vergaat niet.