Mijn begrafenis
Op mijn begrafenis,
voelt iedereen eerst het gemis.
Witte bloemen op mijn kist,
een wazige mist.
Één rode roos
gelegd door mijn zoon.
Zoveel tranen vergoten,
gezicht zeer gesloten.
Maar innerlijk veel verdriet,
iets wat ik niet meer zie.
Menselijk leed verscheurt,
niet begrijpelijk wat er is gebeurd.
Waarom????
voelt iedereen eerst het gemis.
Witte bloemen op mijn kist,
een wazige mist.
Één rode roos
gelegd door mijn zoon.
Zoveel tranen vergoten,
gezicht zeer gesloten.
Maar innerlijk veel verdriet,
iets wat ik niet meer zie.
Menselijk leed verscheurt,
niet begrijpelijk wat er is gebeurd.
Waarom????
Reacties op dit gedicht
| Cheeke: | Zondag, mei 21, 2006 19:08 |
| Het is niet omdat je je eenzaam voelt dat je zo''n drastische dingen moet gaan doen. Zoek een doel om voor te gaan...Laat je zoon niet achter met zo''n verdriet... Je betekent veel voor vele mensen, vergeet dat nooit... Liefs en heel veel sterkte, Cheeke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: daisy603 | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 21 mei 2006 | ||
| Thema's: | ||