wegen schraapten door ruwe storm
vastberaden met hoofd omhoog in de tegenwind
doch in eeuwig verbondenheid gelegen het weten
-al blijven mijn handen op de rug- ik ben je nabij
terugkerende in de luwte –voorzichtig nog-
kroop de glimp van groei uit haar schulp
en zag ik in spiegeling het warme lichtje branden
krachtig achter het teer kwetsbare vlies
voel van zoveel stroomde door mij heen
-onbeschrijfelijk voor woorden- zo groots
bevestigend mijn hoop, geloof en liefde
in stille bewondering voor haar
Bieke: | Dinsdag, mei 23, 2006 11:49 |
Intens mooi Maria Liefs Bieke, |
|
sunset: | Dinsdag, mei 23, 2006 10:15 |
Zo troostvol en treffend juist dit. Liefs en heel warme genegenheidknuf, sunset |
|
remie: | Dinsdag, mei 23, 2006 07:18 |
mooi maria, met zoveel kracht in je gedicht...liefs Remie | |
lachebekje1988: | Dinsdag, mei 23, 2006 07:00 |
Een geweldig gedicht! liefs, |
|
michris: | Dinsdag, mei 23, 2006 00:53 |
Een lichtpuntje in de wind waar je elkaar ergens hebt gevonden. Een kleine oogst die je meeneemt, een droom van niet zo ver meer zijn. liefs, michris |
|
DrieGeetjes: | Dinsdag, mei 23, 2006 00:47 |
:) | |
switi lobi: | Dinsdag, mei 23, 2006 00:35 |
Ik sla mijn armen terug om jou lieve Maria... Een lichtje schijnt in duisternis zij schijnt er ook voor jou als heel het leven donker is brandt zij in stille trouw... In liefde, dikke knuff liefsliefs, switi lobi |
|
Fata Morgana: | Dinsdag, mei 23, 2006 00:20 |
Mooi, ontroerend, misschien kettinkje met geloof, hoop en liefde symbool een stimulans, liefs Fata. | |
Auteur: maria | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 23 mei 2006 | ||
Thema's: |