Het jongetje in het park..




Laatst, liep ik in het park, gewoon omdat ik daar zin in had,
Zwijgend keek ik naar een jongen die daar op het bankje zat..
Ik bekeek hem van een afstand, hij was een jaar of negen,
Daar zat hij dan, alleen in de stromende regen..

Ik verklaarde mezelf al voor gek, dat ik daar in de regen liep,
Maar het leek wel alsof die jongen, daar elke nacht sliep..
Hij had een slaapzak naast zich liggen, en wat eten,
Twijfelde of ik naar hem toe zou gaan, wou het toch wel weten..

Wat doet zo’n klein jongetje daar nou zo alleen,
Dus langzaam met een twijfelend gevoel liep ik er heen..
Hij keek voor zich uit, zag mij niet..
Maar ik zag hem wel, en zag al zijn verdriet..

Hij zat onder het modder en was doorweekt van de regen,
Hij was broodmager, hij zal maar een kilo of 30 wegen..
Toen ben ik naast hem gaan zitten, om te praten..
Wat waren we toch ook een stel, wij die naast elkaar zaten..

Allebei kletsnat, en stil zaten we naast elkaar,
Totdat hij mij aankeek en zei: Heb jij het ook zo zwaar?
Ik keek hem aan, met ongeloof in mijn ogen,
Daar zat een jongentje van 9, naast mij voorovergebogen..

Ik keek hem aan, en zei misschien wel, dat weet ik niet..
Waarom heb jij dan zo’n verdriet?
Hij keek me weer aan, en zei: Mijn ouders gaan scheiden,
En nu kan ik niet kiezen, tussen hun beiden..

Ik keek in zijn donkere ogen, zag de tranen opkomen,
En langzaam zag ik weer wat zonneschijn komen door de bomen..
Lang gepraat, en even een knuffel gegeven,
Want ook hij wist, dat hij door moest met zijn leven..

Ook al is het moeilijk en is het zwaar,
Je moet er altijd zijn voor elkaar..
Het jongetje, ik weet zijn naam nog steeds niet..
Hij is in ieder geval niet meer alleen met zijn verdriet..