Geschreven voor één vriend..
Die van zijn vader na één kort ziekbed afscheid moet nemen.
Één gedicht wat zijn vader door dik en dun verdient.
Zijn laatste tocht.
Je probeerde er voor één ieder te zijn.
Al werd Zijn kunnen beperkt de laatste tijd door de pijn.
Nooit klagend,
Nooit vragend,
Zijn lasten in grote stilte gedragen,
Je hield mijn mond, ook al wilde ik nog wat hulp vragen.
Zijn handen hebben voor jullie Zwaar werk gedaan.
Sommige konden je niet volgen, of was ik moeilijk te verstaan.
Zijn hart heeft voor jullie alle geklopt.
Zijn leed hield ik voor me zelf en vertelde die maar al te beknopt.
Zijn ogen hebben jullie tot het laatste gezocht.
Nu sta jij op de drempel van mijn laatste tocht.
“rust” nu maar uit, dat heb je nu echt verdiend…?
RvM