Ik voel je zo dichtbij me,
maar ondertussen ben je zo ver bij me vandaan,
ik voel dat het fout loopt tussen ons,
en vreemd genoeg laten we het maar begaan...

Wat is er met die band gebeurd,
die we eerst zo sterk voelde,
deed onbewust dingen verkeerd in jouw ogen,
terwijl ik het allemaal niet zo bedoelde.

Ik wil je bij me hebben, je knuffelen,
je in mijn armen houden,
en terug naar die fijne tijd,
de periode dat we elkaar blind vertrouwden...

We dagelijks aan elkaar dachten,
even knuffelden iedere dag,
daarna met een kus afscheid namen,
vervolgens vertrokken met een glimlach...

Die handtastelijkheid,
dat lieve tussen ons is verdwenen,
we staan ineens zo ver weg van elkaar,
alsof er een muur tussen ons is verschenen...

Bij ieder gesprek wordt die muur hoger en hoger,
kan niet meer zien of voelen of je er wel bent,
dat heeft nooit bij ons gepast,
dat ben ik niet gewend.

Ik weet nog wel dat ik vorig jaar een gesprek had in de gang,
keek niet op of om, wist niet dat je eraan kwam,
mijn hand ging ineens op mijn gevoel naar achteren,
waarna ik jouw hand in de mijne nam...

Ik kon je aanwezigheid voelen,
overal, waar ik ook was en wanneer,
als ik mijn ogen dicht deed en blind in een richting reikte,
pakte mijn hand de jouwe, keer op keer...

Wat is er met die tijd gebeurd,
is die zomaar weg die hechte band met jou,
dat laat ik niet gebeuren, echt nooit,
omdat ik teveel van die schat met die lieve rode krulletjes houd...