Niet gedacht dat ik zoveel verdriet kon voelen
Verdriet waarvan ik nachten wakker in bed lig te woelen
Het enige wat dat verdriet achterlaat is pijn
Een flinke pijn die er eigenlijk niet hoort te zijn
Waarom loop ik dan toch met een brok in mijn keel?
Misschien worden mijn gevoelens mij wel te veel..
Ik wou dat ik die gevoelens gewoon kon vergeten
Dan was mijn hart nu misschien minder versleten
Waar is nu toch mijn moed en mijn kracht?
Dat stukje leven dat altijd in mij lacht..
Toch probeer ik steeds weer door te gaan
En met beide benen op de grond te blijven staan
Ik weet het word een verdomd lange strijd
Maar ooit zal ik van deze gevoelens zijn bevrijd....