De pijn ontvouwt zich als een
Rode roos in koesterend licht badende
De steek is niet
als vriend
te zien
De hemel slechts voor een ogenblik onttrokken
aan mijn oog door de tussenkomst van verraad
Een waterval die
ik nooit had
verwacht
Met wanhopige slagen klauwend in de zwoele aarde
de kille grond van een gedwongen omhelzing
Ter aarde gezonken
aanschouw ik
de zon
De bittere smaak van eenzaamheid herinnerd mij
Eens te meer het vertrouwen in mijn Sammael
Als onschuld gestolen
uit de ogen van
een kind
Het vertrouwen en de vriendschap dat zo weinig
bleek te gelden - het kille gevoel van verraad
Dat verlammend opwerkt naar mijn hart
Waar ik heimelijk rouw in droevenis