In alle éénvoud…
Kreeg ik het opeens benauwd…
De manier waarop ik leefde…
En incompleet in de wereld sta, altijd naar meer streefde…
Ging ik over de grens van mijn kunnen…
Iets wat of mijn ergste vijand niet zou gunnen…
Compleet de weg kwijt…
En achteraf had ik spijt….
Uren werden dagen…
Zat ik strak in mijn lichaam, met alleen nog maar meer vragen…
Na dagen in het al bekende neerwaartse spiraal te hebben gezeten…
Probeer ik het maar weer snel te vergeten…
Grenzen zijn altijd verschillend, van uur tot uren…
Bewaak ik deze grens niet, dan is het te laat “en ik zit weer met één of andere blessuren”…
Rest mij de vraag hoe lang gaat dit nu weer duren…
Door de jaren heen heb ik al heel wat geprobeerd, van medicijn tot allerlei kuren…
Nee, laat mij maar gaan…
Ik bewaak mijn grens van mijn kunnen voortaan…
Dagelijkse bedoeningen op één laag pitje zetten….
Doet me van uur tot uur opletten.
Ach, in alle éénvoud…
Je leeft echter nu, voor je er erg in hebt “ben je te oud”
Leef in alle éénvoud…
In je eigen wereldje, in je eigen omgeving dat voelt vertrouwd.
Ook om ons heen is soms veel verdriet…
Iets waar ik me niet voor afsluit “zeker niet”…
Ik reik iedereen de hand…
Zelf weet ik wat of het is… en opeens ben je in een neerwaartse spiraal beland…
Positief en erin blijven geloven….
Dat is mijn enige houvast, blijf in je zelf geloven zonder je te moeten uitsloven…
Kom ook jij deze dip vanzelf weer te boven…
RvM