Een gesprk alweer...
Voor de zoveelste keer.
In dit lokaaltje te praten over mij, wat ik bedoel..
Praten over wat ik doe, moet, voel...
Praten over "dat je het niet zo bedoelt!!"
In ieder geval dat zeg jij als je weer met je ogen in mijn gedachte woelt.
Je zegt wat ik wil horen, zo lang dat ik niks meer weet,
Over het geen waar ik over wou klagen, zo ongeveer alles wat ik op dat moment vergeet.
En dan stopt het gesprek je zegt de woorden voor de laatste keer:
"Tot vrijdag Emma, en het zal niet meer gebeuren, geen enkele keer weer!!"
Maar ik weet beter, jij houdt nooit op.
Jij zal het zelfde doen, er zit niks anders in jou vage kop.
Je zal me steeds weer uitnodigen "op een gesprek".
En zal het over mij gaan, en val ik steeds weer op m'n bek.
Want telkens zal het zo gaan, zoals het voorheen al liep.
Telkens zal je blijven zeggen wat je voorheen al riep.