Met de knieën opgetrokken en je armen eromheen
zit je langs de waterkant, je hoofd rust erop
Het eens zo rustig kabbelend beekje waar je zit
lijkt nu meer op een woeste stroom
Je bouwde een dam en wou het water tegenhouden
alles langs de waterkant wordt meegesleurd
Emotie en herinnering breken, en drijven
met het snelle water mee, op weg naar later
Aan de overkant hangt in een stevige tak
de liefde, geslingerd, vast, eromheen die laat
zich niet meevoeren met de woeste stroom
Standvastig hou je vast aan je dromen
Je hart blijft daar waar je het ooit verloren had
Jan van Dord: | Donderdag, juni 15, 2006 21:25 |
Heel mooi !! jan |
|
sunset: | Donderdag, juni 15, 2006 09:33 |
Prachtig hoe jij het voor jou steeds weerkerend en o zo belangrijk onderwerp - en dat is het natuurlijk ook - telkes afwisselend weet te ''brengen''. Liefs en heel fijne dag gewenst, sunset |
|
L.Bert: | Donderdag, juni 15, 2006 08:43 |
Mooi fictief gedicht. | |
Dirk Hermans: | Donderdag, juni 15, 2006 08:37 |
knap beschreven groetjes Dirk |
|
Auteur: remie | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 15 juni 2006 | ||
Thema's: |