Schoonmoeder....
Ik heb haar maar acht maanden mogen kennen,
heb niet eens aan haar kunnen wennen.
Ik leerde haar kennen als een sterke vrouw,
totdat de ziekte weer kwam opzetten,hierdoor kreeg ze een ontzettende knauw.
Ze begroette je altijd met een kus en een lach,
maar naar verloop van tijd was het vooral pijn wat je op haar gezicht zag.
Ze probeerde zo optimistisch te blijven,
maar haar kinderen zagen haar steeds verder weg drijven.
Zo wilde ze niet eindigen met zoveel pijn,
ze wilde geen kasplantje zijn.
Dus had ze besloten dat ze zelf zou zeggen wanneer het genoeg was geweest,
want ze was fysiek heel zwak,maar nog helder van geest.
Ze wilde niet dat haar kinderen haar als een kasplantje eindigen zagen,
ze wilde niet nog meer pijn,dat kon haar lichaam niet verdragen.
Die rotkanker ook,haar botten werden zwakker,
en door de morfine was ze bijna niet wakker.
Ze wilde alleen nog weten wat voor kleinkind ze zou krijgen,
dat hebben we voor haar gedaan en vlak daarna deed ze voor altijd het zwijgen.
ze had alles van te voren gepland,
ze wist precies wanneer ze zou sterven,dat is raar als je zelf weet dat je er dan niet meer bent...
Dus hebben haar kinderen haar naar huis laten halen,
zodat ze niet alleen in het ziekenhuis zou liggen malen.
Samen met de dokter heeft ze haar sterfdatum overlegd,
en alles wat ze nog wou zeggen heeft ze gezegd.
Toen het gebeurd was,zagen we allemaal hoe de pijn van haar gezicht gleed,
hoe de rust op haar neer daalde,toen wisten we allemaal,het was goed wat ze deed.
Het was raar maar ook mooi om te zien,haar gezicht kwam helemaal tot rust,
we hebben haar allemaal nog ter afscheid gekust.
Het is goed zo,ze heeft haar rust en niet meer alle dagen pijn,
en dat is niet alleen voor haar,maar ook voor ons fijn.
We hebben je nog laten weten,
dat we je nooit zullen vergeten.
Rust zacht.........