Er is al weer een tijd voor bij,
sinds je afscheid nam van mij.
Toch is het moeilijk me alleen teweten,
nee ik kan je niet vergeten.
Soms lig ik nachtenlang,
aan je tedenken, ik ben bang.
Ik voel me ontzettend eenzaam,
deze wonde heelt telangzaam.
Dan zie ik s'ochtens in de spiegel,
een wit vermoeid gelaat.
Een gelaat van iemand die het huilen,
nader da het lachen staat.
Overdag gaat het dan wel weer,
maar s'avonds en s'nachts doet het zeer.
Dan huilt mijn hart heel zacht,
en zoek ik de weg naar het einde van die lange nacht