ik...
Ik sta starend naar een spiegel en vraag mezelf af
Wanneer word ik geaccepteerd, zijn ze zo erg laf?
Om achter mijn rug te praten en te zwijgen tegen mij
ze sluiten me altijd buiten, ik hoor er nooit bij
Ze wijzen naar mij en lachen zo hard
Ze mogen mij niet ben ik zo erg apart?
Ze pakken mijn spullen af en gooien het weg
Ik smeek, maar ze begrijpen nooit wat ik zeg
Genoeg, kan me niet schelen wat ze zeggen
Want ze hebben geen reden om het uit te leggen
zo zielig zijn ze eenmaal, hebben zelf geen leven
Ze hebben zeker zelf geen lol om te beleven
Ik sta starend naar een spiegel, het geeft me een kick
Ik kijk naar mezelf, en lach want dit ben ik!.
Wanneer word ik geaccepteerd, zijn ze zo erg laf?
Om achter mijn rug te praten en te zwijgen tegen mij
ze sluiten me altijd buiten, ik hoor er nooit bij
Ze wijzen naar mij en lachen zo hard
Ze mogen mij niet ben ik zo erg apart?
Ze pakken mijn spullen af en gooien het weg
Ik smeek, maar ze begrijpen nooit wat ik zeg
Genoeg, kan me niet schelen wat ze zeggen
Want ze hebben geen reden om het uit te leggen
zo zielig zijn ze eenmaal, hebben zelf geen leven
Ze hebben zeker zelf geen lol om te beleven
Ik sta starend naar een spiegel, het geeft me een kick
Ik kijk naar mezelf, en lach want dit ben ik!.
Reacties op dit gedicht
| Aquarel: | Maandag, juni 26, 2006 11:53 |
| Eigen kracht, ondanks pesterij. Mijn bewondering hiervoor... Groetjes, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Have_Faith | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 25 juni 2006 | ||
| Thema's: | ||