ik sluit mijn ogen en krab blindelings
je harten van de muur, de schellen
van je -uit eigen wil- verblinde ogen
ik vraag je slechts, zie mij hier staan
en durf mij nog te zeggen dat je om me geeft,
dat het niet slechts eenzaamheid bleek te zijn,
die je naar mijn armen dreef
omdat de woorden die je spreekt, zo onwaarschijnlijk
waarachtig mooi vervult van hoop zijn, de sterren
stralen er vanaf en ik weet niet goed
wat ik er nou mee moet doen
-wie gooide de waarschuwingen weg,
vergat hem te vertellen over mij,
nog beter, wie verblinde hem
in de eerste plaats?-
~ik ben gewoon bang, zo bang...~