Alsof ik de dingen die ik doe kan verantwoorden met schrijven...
Ik weet ook wel, er zullen altijd dingen zijn waar ik spijt van heb, verdriet van heb, dat zal echt blijven.
Op papier lijkt alles logischer, eerlijker, niet gek dat ik iets op mijn manier deed.Maar dat is onzin, het is alleen geromantiseerd. Sommige dingen zijn gewoon verkeerd.
Als ik terug lees denk ik, ik zag het echt zo, heb mezelf deze manier van verwerken aangeleerd.
Ik bewonder mensen die goed kunnen schrijven, maar je kunt alles net een beetje buigen, papier breekt niet zo snel.
Schrijven verzacht, schrijven heelt, maar echt de waarheid is het zelden(wellicht soms mijn waarheid of jouw waarheid, maar nooit de waarheid) Of vinden jullie wel?