Ik weet nog als de dag van gisteren hoe blij ik was zwanger te zijn.
Zo blij, ik kon het amper bevatten.
Jaren lang had ik op deze dag gewacht.
En nu eindelijk gaf de test aan dat het zover was, ik zou moeder worden, wie had dat gedacht.
Ik, die rooie spoednick zoals mijn moeder mij altijd liefdevol noemde.
Die spring in het veld, die wilde meid,ik zou moeder worden.
De tijd van mijn zwangerschap daar heb ik van volle teugen van genoten.
De bevalling onderging ik zonder spijt. Mijn einddoel, een baby zag ik tijdens al die pijnen voor ogen. Na uren zwoegen hoorde ik zijn eerste huiltje, tegelijk met mij.
Die ongelofelijke liefde die ik voor dat kleine rooie ventje voelde, is met geen woorden te beschrijven en ook nooit meer weggegaan.