de stilte nu je er niet meer bent
snijd harder dan het keukenmes
de tranen voor jou
vertellen meer dan woorden ooit kunnen
je ogen
spreken boekdelen
je gebroken lach
weerspiegelt die van mij
ik loop verloren
in een wereld zonder jou
en ik kan niet meer lachen
hoe mooi de zon ook schijnt
ik kan enkel hopen
dat je ook aan mij denkt
ik kan enkel wensen
dt je terugkomt
je was een vriend
in goede en slechte tijden
we lachten
huilden
dansten
en deelden momenten zo mooi
ik weet,aan alles komt een einde
maar waarom zo snel
onze wegen splitsen
hier
een laatste aanraking
tot nooit meer
het loslaten
het verlies
de tranen
het verdriet
het gemis
overheerst
in mij
en ook al ben je niet dood
het voelt bijna even erg
maar ik ga verder
ik moet
en ik blijf lopen
op het pad dat nergens naar leidt
en ik blijf kijken
niets ziend
en ik blijf zoeken
naar wat ik nooit vinden zal