Ken je het gevoel,
dat je loopt,
je loopt op een weg,
een weg dat helemaal grauw en donker is,
een weg waar je maar blijft lopen,
maar waar geen einde aan komt.
Ken je het gevoel,
dat je helemaal alleen bent,
met alsnog zoveel mensen om je heen,
zoveel mensen om je heen,
en toch voel je je alleen,
het eenzame gevoel, wat blijft.
Ken je het gevoel,
dat je ergens bent,
waar het zo mooi is,
dat je eigen omgeving geen waarde meer heeft,
dat je dan zo in de put raakt,
waar je zo moeilijk weer uit kan komen.
Die gevoelens, doen zo veel pijn,
de gevoelens waar ik tegen vecht,
de gevoelens die me echt te veel worden,
ik kan ze nu nog net aan,
maar binnenkort kan ik ze niet meer aan,
en dan zal ik het wel moeten opgeven...