Nieuwe twijfels komen er weer bij,
waarom nou jij?
Iemand bij wie ik het niet had verwacht,
zeker nooit aan gedacht.
Je ziet nu niet het verdriet,
wat iedereen hier wel ziet.
Iedereen vraagt wat er is,
gewoon dat ik je nu mis.
Kan er niet voor je zijn,
omdat ik er voor terugdein.
Het begint met een snee,
al gauw twee.
Daarna ben ik je misschien wel kwijt,
je weet niet dat ik het mezelf verwijt.
Omdat ik al tijden met een goed gevoel rondloop,
door jou me mouwen opstroop.
Onze vriendschap zo oprecht,
de problemen altijd zo terecht.
Op het belangrijkste moment,
weet ik niet meer waar je bent.
Onze vriendschap voelt niet anders,
nog steeds geen tegenstanders.
Nog altijd dezelfde liefde voor jou,
omdat ik nog steeds van je hou.
Wou er alleen voor je zijn,
zodat je nu niet lijd aan die pijn.
Had het me toch verteld,
dan kwam ik naar je toe gesneld.
Ik had je kunnen helpen,
het bloeden had niet hoeven stelpen.
Had het niet gedaan,
zal er voor je zijn voortaan.
Had toch gebeld zeg ik tegen mezelf,
terwijl ik het onderspit delf.
Niets is er tegen bestand,
omdat mijn kaar is opgebrand.
Had je eerder moeten vertellen wat ik voor je voelde,
hoe je mijn woede bekoelde.
Nu zie ik door mijn tranen heen,
dat ik niet bij je wegbeen.
Nooit gedurfd te vertellen wat ik voor je voel,
terwijl je weet wat ik bedoel.
Wij samen betekend ik en jij,
toch voel ik me nu niet meer zo vrij.
Nu ik weet wat de oorzaak van dit is,
weet ik alleen dat ik je nog meer mis.
Je kan me zeker vertrouwen,
dat we samen ons leven kunnen opbouwen.
Wil je wel helpen,
maar ik kan het bloeden niet stelpen.
Teveel gebeurd,
teveel getreurd.
Zal er voor je zijn als je me nodig hebt…