Nooit meer een echte vaderdag,
met zo’n bijzondere lach.
Nooit meer zo’n blij gezicht,
alleen maar extra gewicht.
Zal je nooit meer kunnen vinden,
dat is waarover ik me kan opwinden.
Iedereen op me heen heeft wel een pa,
waar ik voor opsta.
Alleen jij moest ons laten stikken,
kon niet meer door je heen prikken.
Kon je nooit meer bereiken,
alleen maar ontwijken.
Door de woede verblind,
die je niet verslind.
Wel nog altijd die vraag,
die ik met me mee draag.
Waarom moest het nou op deze manier,
was het je plezier.
Toch voel ik nog een bloedband,
waar ik op strand.
Nooit meer een vaderdag,
die speciale lach.
Zal ik echt niet meer missen,
of ik moet me echt vergissen.
Die leuke dag eens per jaar,
was dat maar waar.
Die komt nooit meer terug,
omdat jij bent gevlucht.