Toen ik je vroeg hoe het was
in de wereld die jij hel noemde
en de toekomst blijvend veranderde.
Jij langzaam je hoofd zakken liet,
mij het antwoord niet kon geven
en de tijd langzaam liet verstrijken.
Pakte ik stil je hand, een kus op je lippen drukkend,
prikkend door het altijd op handen zijnde duister,
en ik je dromen weer kennen wou.
Want ik hield van je…
Auteur: .rose | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 16 juli 2006 | ||
Thema's: |