seconden lijken uren, minuten weken, uren eeuwen
het wachten vreet aan mij als een hyena aan zijn prooi
het kwelt me zoals alleen de kwade in persoon het kan
het wachten op dat ene teken waarop mijn hart opspringt van vreugde
Wat scheelt er met mij dat ik zo'n hel moet doorstaan?
Hoe is het zover kunnen komen dat ik mijn leven zou geven voor één moment?
Eén moment heeft mijn leven veranderd, mijn doel gewijzigd
mijn hersenen verlamd, mijn lichaam zwak gemaakt
Hoe kan één persoon zoiets te weeg brengen?
Wie zal een antwoord geven op mijn vragen?
Wie zal me uit dit lijden verlossen?
Waarom is zij het geworden aan wie ik alles zou geven?
Zij kan me uit mijn lijden verlossen, de pijn doen weggaan
het wachten ongedaan maken, door een paar woorden
De eerste blik in haar ogen was een donderslag bij klare hemel
Haar eerste woorden bijna de doodsteek van mijn hart
haar liefelijk gezicht is een streling voor het oog
haar neus een zachte heuvel die uit een vlakte ontspringt
haar lippen zijn als rozen, haar oren welgevormd
zij is m'n leven, m'n wereld, m'n levensbron
Ze kan me maken, ze kan me doen sterven
Ze maakt me gek van jaloezie als ze maar één moment niet naar me kijkt
Ze laat me dwaze dingen doen, laat me schreeuwen om aandacht
ik zou alles doen, al is het niets om één lief woordje van haar
Ze stormde mijn leven binnen als een wilde furie
een furie die mij wist te boeien
waar ik mijn ogen niet van kon afwenden
En toch niet goed naar haar durven kijken
noem het dwaasheid of kalverliefde, noem het radeloosheid of wat je maar wil
Ik verlang naar haar zoals een dorstige naar water
een hongerige naar voedsel, een uitgeputte naar rust
een pen naar een blad en een kind naar z'n moeder
Hoe kan ik haar bekoren, zonder een dwaas te zijn
Hoe kan ik haar hart veroveren, met als enigste wapen m'n lippen
Geen superlatief voldoet om haar te beschrijven
dus waarom zou ze mij kiezen?
En dan fluistert ze zachtjes in m'n oor:
omdat je bent wie je bent...