Nooit meer zonlicht
De laatste tijd
Word me zoveel pijn aan gedaan
Je hebt ervan geen enkele spijt
Pijn waardoor ik voorgoed wil gaan
Mijn tranen die stromen niet meer
Mijn tranen zijn op
Maar de pijn je veroorzaakt keer op keer
Dat is iets dat nooit stopt
Ik kan niet meer huilen
Af en toe komt een enkele traan
Hoef me niet meer te verschuilen
Want iedereen mag weten dat ik wil gaan
Ik weet dat jullie het laf vinden
Dat ik het wil opgeven
Maar heb het zo moeilijk nu
Het geen doel meer om naar te streven
Alles word mij afgenomen
Ik mag geen gedichten meer schijven
Maar dan kan ik me gevoelens niet uiten
Krop dan alles op, en kan daardoor niet hier blijven
Me ouders hebben tegen mij gezegd
Dat als ze nog een gedicht vinden
Dat ze me helemaal kapot maken
dat ik dan nooit meer het zonlicht zal zien
ik ben nu zo bang
ik weet het momenteel allemaal niet meer
zoveel verschillende gevoelens in mij
alles doet op het moment zo’n zeer
ik ben zo bang dat ze dit vinden
en dat ze me weer mishandelen
zo heb ik er geen zin meer in
om nog langer mijn levenweg te bewandelen
[ even ter duidelijkheid mag geen gedichten meer schrijven omdat me ouders vinden dat ik negatief over hun schrijf]