Waarom moet dit gevoel juist mij overspoelen…
Dit gevoel van absolute droefheid:
Eenzaamheid tot in de diepste krochten van m’n ziel.
Niemand lijkt me te begrijpen,
Niemand op wie ik kan terugvallen.
Niemand die me in de ogen kijkt.
Misschien wil gewoon niemand me leren kennen,
Misschien hoor ik gewoon niet thuis op aarde,
Ik voel me alleen zonder medemens.
Als ik pas morgen geboren zou worden,
Was alles anders geweest,
En was er van deze zooi geen sprake geweest.
Maar ’t heeft niet mogen zijn.
Hier ben ik,
Zoals ik ben.
Ik doe zo mijn best erbij te horen,
Maar niemand wil dat inzien…
Geen mens die me wil accepteren zoals ik ben.
Ben ik dan zo vreemd?
Als dit zo voort gaat, wil ik liever dood.
Want als ik in de grond lig
Is er niemand meer die zal zeggen
Dat ik er niet thuishoor…