Ze slaapt in haar droomwereld van vergane herinneringen.
Ze weet dat ze hem niet langer aan haar kan binden.
En nu moet ze helemaal alleen deze worsteling overwinnen.
En ik? Ik weet dat ze de strijd misschien niet zal winnen.
Oh! Zo machteloos!
Ik wou dat ik haar kon helpen,
maar ik ben gewoon weer een andere die haar niets te bieden heeft.
Ze wil gewoon als een vogel wegvliegen.
Ze wil haar geliefde achterna vliegen.
Ookal weet ze dat er geen toekomst met hem is.
En ik? Ik weet gewoon dat hier niets aan te veranderen is.
Oh! Zo machteloos!
Was ik maar instaat iet voor haar te doen...
Waarom is er niets dat ik hier aan kan doen?
En zoals altijd trek ik me terug in mijn eigen wereld...
Ik hou me bezig met het bestuderen van het Keynesiaans begrotingsbeleid.
Ik leef in mijn eigen droom wereld...
High class! Zwarte BMW's. Dure zakenpakken. High Tec gadgets.
Exclusieve VIP feesten. Miljarden deals...
Een perfecte droom... Niet meer dan waanbeelden.
Dromen die even Fake als ik zijn.
En zeg eens,
Hoe kan je nu van het leven genieten,
als het leven van een ander de hel is?
Oh! Zo machteloos!
Gewoon niets dat ik kan doen.
Gewoon afwachten wat zij zal doen.
Misschien houdt ze nu wel het heft van een mes vast.
Doet ze ermee wat zoveel suicidalen al hebben beschreven.
Eén scherp mes.
Eén diepe wonde.
Gewoon één andere keer dat iemand gewoon zijn leven laat wegvloeien.
Oh! Zo machteloos!
Wat voor een dwaas ben ik?
Waarom schrijf ik dit op?
Zou ik niet beter mijn geliefde 'Economie Van A Tot Z' doorbladeren?
En een glaas je porto drinken.
En misschien wat vrolijke muziek opzetten.
En nog wat genieten van mijn dromen...
Nee !!!
Oh! Zo machteloos!
Ik moet iets doen.
Ik moet haar helpen.
Ik moet haar gewoon helpen.
Maar ik ben machteloos.
Gewoon zo machteloos.
En toch moet ik haar helpen.
Machteloos.