Bloem
Vroeger toen ik nog een heel klein ventje was
Kroop ik zonder geluid, zonder te slikken
Stilletjes en voorzichtig schuivend door het gras
Omdat ik die ene bloem niet wilde laten schrikken
Ik schoof naderbij en keek naar die dichte knop
Waarvan ik vermoedde dat hij snel zou open gaan
Al mijn energie en aandacht richtte ik daarop
Maar die knop bleef gesloten op haar steeltje staan
En nu, nu ik ouder ben en zelf ben ontsloten
Staar ik opnieuw naar een aanstaande bloem
En heb ik andermaal, maar bewust besloten
Te kijken naar een in de kiem gesmoorde roem
Een knop die nooit tot volle wasdom is gekomen
Geknakt en verdord alvorens te mogen gloreren
Een bloem die binnenshuids is blijven dromen
Om ooit in volwassen rijkdom te mogen verkeren
Jij, geknakt in je verleden, niet geheel volgroeid
Bang voor al de buien die je kranig hebt doorstaan
Pas veel te laat heb ik me met jou bemoeid
Heb ik je eindeloos moederziel alleen laten gaan
Maar in jouw wortels, diep onder de vruchtbare grond
Zit nog zo veel aanleg, nog zo veel ongebruikte kracht
Dat jij, ondanks dat jij zo vaak zo grondig bent verwond
Alsnog durft te ontluiken, met al je bloeiende pracht
Douwe
isis-helena: | Zaterdag, juli 29, 2006 10:44 |
Ontzettend mooi gedicht! Liefs Isis | |
sunset: | Zaterdag, juli 29, 2006 08:33 |
Een heel mooi steunend gedicht van jou. Chapeau. Liefs en mijn genegenheid, sunset |
|
Auteur: Douwe | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 29 juli 2006 | ||
Thema's: |