koud als ik naar buiten kijk..ik accepteer wat ik moet .ben zoals ik lijk...
de waarheid verwatert voor mij zolang ik denk ik wil zijn zoals zij....
bekrompen gedachten het zijn die die mij naar vrijheid laten smachten..
mijn gevoel is niet meer wat het was zo krom als ik het recht kan zien..verwarring achteraf gezien..
diep gaan dieper totdat je knelt.....
ontdekken wat ontdekken is..
vragend....is een realistische denkvermogen wat ik werkelijk mis???
maar krakend het blijft een gis met alles wat er is..
wat is het nut van ontplooien als er toch geen zekerheid is?