al drupt het zilt nog een wijle na
van het schreeuwen met de meeuwen
in duikvlucht mee vliedend
door de spiegel van de zee
harder dan lichtsnelheid
zandbanken schurend langs de huid
tot op de bodem door het gruis
schelpgeborgen in algenkluwen
het spoelde, woelde pijn in stromen
echter ontsmette wonden ondanks het schrijnen
drogend in het ebgetij met zonne
spiekend tussen het grijs
strand zo mij, je bent het thuis
waar ik kan gaan en staan altijd
mij zelve stil weer hervind
beseffend mijn zegeningen
H.J.: | Maandag, augustus 14, 2006 00:23 |
echter ontsmette wonden. Dit met de laatste regel. zo sterk, zo Maria. kusss H.J. |
|
hiljaa: | Zondag, augustus 06, 2006 18:37 |
mooe verwoording! knufliefs--hiljaa-- |
|
romein: | Zondag, augustus 06, 2006 11:55 |
waaw prachtig geschreven ga hem even stiekem nog een keer lezen hihi goedmiddag xxx |
|
Anneke van Dijk-Ploeg: | Zondag, augustus 06, 2006 08:37 |
prachtige poëzie! liefs, namasté, Anneke |
|
Paul de Bruyn: | Zondag, augustus 06, 2006 06:25 |
Neem me mee, ''t strans is zover weg... Heerlijk.. zo dichtbij.. liefs, |
|
Jeffry: | Zondag, augustus 06, 2006 01:27 |
met respect gelezen, bizonder mooi... | |
flores: | Zondag, augustus 06, 2006 00:54 |
Tja, wat valt hier nog aan toe te voegen... Erg mooi geschreven Liefs |
|
M@rcel: | Zondag, augustus 06, 2006 00:24 |
schitterbaar mooi geschreven Maria Slaap lekker M@rcel |
|
Auteur: maria | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 06 augustus 2006 | ||
Thema's: |