de horizon raakt
en de maan
verlangend
haar opwachting maakt
onder begeleiding
van vele sterren
wandel ik over het pad
wat leven heet
tussen de bomen
waarvan ik de namen niet weet
het riet zie ik wuiven
de kikkers hoor ik kwaken
en ginder loopt een eend
met haar grut achter zich aan
dan bedenk ik mij
dat zij zonder zorgen
doorgaan
met bestaan
en morgen
ach morgen
morgen is alles anders
L!@
Gert: | Dinsdag, augustus 08, 2006 10:33 |
Positieve gedachte Lia. Mooi gedicht trouwens!! Liefs, Gert |
|
Annemieke van der Ven: | Maandag, augustus 07, 2006 23:14 |
Ach wie weet wat voor zorgen zij hebben... Knuf Annemieke |
|
elze: | Maandag, augustus 07, 2006 22:47 |
WAAROM ZIJN ER DAN TOCH DIE MENSEN MET AL DIE MENSENSZORGEN met al die ietsiepietsie dingen waar ze dan toch eigenlijk niet zelf in geloven kuslaifs,,joe vriend |
|
Anneke van Dijk-Ploeg: | Maandag, augustus 07, 2006 22:35 |
iedere dag heeft genoeg aan zijn eigen zorgen en vreugde.... liefs, namasté, Anneke |
|
nippy: | Maandag, augustus 07, 2006 22:32 |
mooi.... | |
Klaes: | Maandag, augustus 07, 2006 22:26 |
was jij die eend maar.. groet/klaes |
|
Auteur: Lia van der Fluit | ||
Gecontroleerd door: maneschijn | ||
Gepubliceerd op: 07 augustus 2006 | ||
Thema's: |