Om 11 uur was het dan zo ver,
ik moest mijn levensverhaal doen.
Ik begon helemaal chaken,
ik kreeg geen lucht meer.
Ja, ik werd bang,
kwam bijna in een gevang.
Toen begon ik te lezen,
de tranen die ik moest inhouden.
Ik wilde niet huilen,
ik moet die tranen verschuilen.
Ik las maar door kreeg amper lucht,
ik wilde op de vlucht.
Ik hoorde de tranen om me heen,
ik werd erg gekvan mezelf.
Ik kon het gewoon amper aan.
Me groep die de tranen lieten gaan.
Ik hield ze wel weer in,
was kapot en gesloopt van binnenin.
Ik zag allemaal beelden,
steeds maar amper lucht.
Ja, heb het wel voorgelezen,
maar daarna ging het helemaal fout.
Was helemaal door gedraaid,
was klaar met lezen.
Ja, en klapte helemaal dicht,
ik zei helemaal niks meer.
Ik kreeg last van een herbeleving,
ik was niet meer hier.