traanogen
rood op gloeiend
tranen wil ik weg druken
bedwingen
kan het niet verloren heb ik
verloren van mezelf
mijn gevoel het was te strek
te pijnlijk
mijn hart werd in tweeen geschreurt
ik bloede en was bijna dood
wensend dat iemand me neer schoot
me verloste van dit gemis
gewoon omdat het dierbaarste in mijn leven
er even niet is
ik weet dat je terug komt maar dat lijkt
een eeuwigheid te duren
deze minuten worden uren
en zo zou het door gaan tot je terug bent
en ik hoop dat je me dan nog kent
me nog zou willen kennen
dat ik je niet kwijt ben geraakt
dat je alles goed met me maakt
en je de tijd samen met mij in haalt
verloren tijd
tijd met jou ik ben die tijd nu kwijt
tranen blijven komen uit het niks
zie ik ze telkens weer voor mijn ogen verschijnen
je zag mijn pijn je voelde mijn verdriet
maar nu nu kan je dat niet
je kunt er nu niet voor me zijn
erger word deze pijn
iedere seconde verlaten tranen mijn ogen
en word er aan mijn gevoel getroken
het voelt als slagen met de pijnlijkste stokken
liefste laat dit toch op houden
dit is niet wat wij wouden