De slag geslagen met houten stokken – liefste, je was een held op sokken. Ik was naïef en onervaren, houden van leek zo op liefde, al wist je dat het nooit zo was.
Ja, want elke avond was het raak – het bed gevuld en ik dan ook, en al was er rook, ons vuur gedoofd. De lakens nat, en het wassen, was nog steeds mijn taak.
De vloer onder je voeten schrobbend, als ik ze weer eens had gekust. Het hart was leeg en mijn mond zo droog – de dagen dat ik voor jou boog zijn nu voorgoed voorbij.