De tunnel
Vertrouwde zwarte wanden
van verwijt en tekort schieten
ik weet wel wie je bent
zegt mijn moeder
altijd je armen om
je broertje heen
ja mam, ach waarom
is je hart dan zo afgesloten
en doe je superieur lief
ik zou je liever horen vloeken
vertrouwde muren
van benauwdheid
de aarde af en toe verzacht
door de schaarse druppels
van een onzichtbare bron
maar ik kan toch niet
voor alles huilen
niet voor iedereen
begrijpelijk zijn
ach het zal mijn schuld
wel zijn
wat ronduit triest is
kan niet anders wezen
laten we maar even
oprecht treurig zijn.
~~