met tranen in me ogen schrijf ik dit gedicht
met muziek die ik draai, wat mij zo goed verwoord
angst voor wat ik jouw zou aan doen door me keuze
maar het kan niet anders, het is niet anders
ik dacht dat het niks voor ons uit zou maken
onze liefde echt alles overwinnen zou
maar nu schrijf ik deze woorden op papier
zie ik het gewoon keihard zwart op wit staan
ik kan niet mijn vrienden opgeven, niet hun
ik kan mezelf niet van me vrijheid beroven
ben nog maar 15 jaar, 4 jaar jonger als jouw
en ben gewoon nog niet toe aan iets serieus
het doet mij echt fucking pijn, nu ik dit besef
maar ik kan gewoon niet anders, het voelt niet goed
zou willen dat het anders was, want ik hou van je
wil jouw niet kwijt, maar het moet, denk ik
wil jouw niet meer pijn doen, door te wachten
het pas na maanden uit te maken, sorry
het kan niet, het lukt me gewoon niet
ik hou van je, maar we moeten zonder elkaar
het doet me echt pijn om dit nu te schrijven
want zou je het liefst bij me willen houden
het kan gewoon niet, wij nu samen, sorry
ik draai er niet meer omheen, ik maak het uit
*weet niet of het fictie of realiteit is, sorry*