En een laatste diepe zucht
De oorsprong van je bestaan
Zon, zand, zee en lucht...
Zwevend door een eindeloze ruimte
Geen besef van tijd en aardse zorgen
Een laatste reis naar het hogere
Er komt nooit meer een morgen...
Gezichten die je herkenning geven
Liefdevol wordt je omhelst
De lange weg is eindelijk volbracht
Eindelijk ben je thuis...
Waar tijd zijn spel niet speelt
En ouderdom je niet meer herkent
Waar je zorgeloos mag genieten
Tot stof vergaan en blijvend in atmosfeer...
Verbonden in ieders hart...
maria : | Zondag, november 12, 2006 00:53 |
een dicht om stil van t worden en thnx voor de knuf en knuf terug met liefs, maria |
|
Hilly N: | Donderdag, augustus 31, 2006 15:06 |
Ik heb jouw gedicht gisteren niet gezien,daarom een late reactie.Niet minder gemeend. Het gedicht is echt prachtig. Complimenten. Groet van Hilly |
|
mamsiemomo: | Woensdag, augustus 30, 2006 20:32 |
Prachtig en ontroerend geschreven. Liefs, Mo |
|
flores: | Woensdag, augustus 30, 2006 20:28 |
Wow...hier ben ik even stil van. Wat een gevoel spreekt hiervan uit! Een pracht, tevens een eye-opener... Liefs |
|
Auteur: Mattijn Langenberg | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 30 augustus 2006 | ||
Thema's: |