Slechts de dwaas gelooft in vriendschap
de armzalige perst zijn prestige door naden
onverzadigbaar zijn de droge kanalen
die kronkelen door de diepe schijnheiligheid…
Zwartgallig zullen mijn gedichten blijven
als narren spelen met het sentiment van liefde
de mens nooit leert wat het is om gelukkig te zijn
een maskerade van zelfzucht blijft paraderen…
Nee, ik zal niet eenzaam zijn, mijn trots triomfeert
opgeheven zal ik de met glas bezaaide weg volgen
de imitatie tronies verachten met opgeheven hoofd
en de glazige vriendschappen doorzien…
