Hier lig je dan.
Op het gras,al kijkend naar de sterren.
Je vraagt je af,hoeveel man nu ook naar de sterren zitten te kijken.
Je vraagt je ook af,is er op deze wereld wel iemand die met mij hier wil liggen te kijken naar de sterren.
Je vraagt je vanalles af,en je begint te twijfelen.
Te twijfelen of je voor altijd alleen gaat blijven.
Het is zo moeilijk,deze wereld is al hard genoeg,maar dan nog niemand hebben,om steun van te verwachten.
Nee,dat wordt me te veel.
Ik ben het moe,moe van alles en iedereen.
Waarom is het zo ingewikkeld,waarom is het niet gewoon dat iedereen iemand heeft.
Maar nee,de enkelen die overblijven moeten het zo maar redden.
Ik ben het gewoon beu!
Maar wat ga je eraan doen...