Als een reeds verdronken ziel
Sluimer ik rond in deze wereld
Van onvolmaaktheid en onwerkelijkheid
Ooit Vroeg ik me af aan welke kant van de aarde
De mensen waren geboren en opgegroeid
En stelde vast dat het beslist de verkeerde kant was
Is het niet tijd
Dat we onze illusies de rug toe keren
En via de wortels der aarde
De stralen van het echte daglicht volgen
Naar omhoog
Naar de juiste kant van de aarde
Niets is wat het lijkt
Het is de dorpsgek
Die in de juiste realiteit leeft
En gelijk heeft
Als hij water vindt
In een lege put
Laat ik zijn voorbeeld volgen
Dacht ik
Het voorbeeld van een man
Die niet lijkt wie hij is
Laat ik naar hem luisteren
En aan hem vragen
Hoe ik naar omhoog kan klimmen
Naar de juiste kant van de aarde
Teleurstellend was ik
Toen de dorpsgek me water toonde
Wat ik niet kon zien
Bedroefd was ik toen
De dorpsgek mij de onvolmaaktheid
En de onwerkelijkheid aantoonde
Van deze wereld
Hopeloos werd ik
Toen hij me verzekerde
Dat hij mij niet kon helpen klimmen
Een verdronken ziel werd ik
Toen ik de volledige waarheid kende
En er niets aan kon doen
Ik begon te sluimeren
Toen ik besefte dat de aarde draaide
Maar nu eenmaal in de verkeerde richting