nerven van de dood
al lijkt de wereld
nog zo grauw
en somber
in nevel gehuld
vallen bladeren
van de bomen
als een tapijt
voor je voeten neer
ik strompel over de nerven van de dood
de herfstgeuren schuren de laatste glimpen
uit mijn ogen – de wind die zo zachtjes huilde
woest zich nu als een orkaan
door me heen
er is geen plaats meer
om stil te luisteren
naar het geheim waarom
de struiken hun doornen zelfs
in de winter niet verliezen
Lia van der Fluit : | Donderdag, september 07, 2006 20:09 |
hey Elze...dat heb je mooi afgemaakt.. enne.. je mag wel onder je eigen naam inzenden hoor... je weet dat ik het niet leuk vind dat jij je eigen naam persé klein wilt hebben...je bent niet klein,,, echt niet... laifs,,, | |
lonely 1: | Donderdag, september 07, 2006 11:56 |
heel erg mooi! liefs lonely 1 |
|
Oxygénéé: | Donderdag, september 07, 2006 09:20 |
hier wordt ik wild van! my type of poëms! heerlijk! |
|
Annemieke van der Ven: | Donderdag, september 07, 2006 09:11 |
wat zegt een naam in het groot in het klein een wezenlijk iets over hoe we denken we zijn? ik ervaar het als misplaatst het zou niet zó moeten zijn wanneer gedachten zó groot zich slechts thuis lijken te voelen in het klein liefs.... |
|
hiljaa: | Donderdag, september 07, 2006 09:09 |
ik verlies m''n haar een beetje inplaats van grijs te worden en ik luister naar het inner maar kan het niet naar buiten brengen dus ook eenstorm binnen in mij! mooi duogedicht! knufleifs--hiljaa-- |
|
H.J.: | Donderdag, september 07, 2006 09:03 |
laatste strofe is van Lia? ;) mooi laifs |
|
Hilly N: | Donderdag, september 07, 2006 08:36 |
Complimenten, heel mooi. Groet, Hilly |
|
Auteur: Lia van der Fluit | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 07 september 2006 | ||
Thema's: |