Barsten in mijn bast
Er wordt over mijn schouder meegelezen
Zij die denken mij te kennen herkennen mij niet
Hun reactie behoef ik eigenlijk niet te vrezen
Maar wellicht ontdekken ze slierten van verdriet
Waar ik me verbaal volledig weet af te schermen
Daar wordt, zo blijkt, achter mijn pantser gegluurd
Schuilt er toch een mens in mij die kan kermen
Die niet alleen maar prachtige volzinnen borduurt
Soms schaam ik me voor mijn poëtische openheid
En door het vrijgeven van mijn schrijversnaam
Raak ik stukjes van mijn opzichtige stoerheid kwijt
Gun ik een ander een kijkje door mijn beslagen raam
Ik weet dat wie dit leest de strekking zal herkennen
En even zal glimlachen zonder dat ik het kan zien
Ach, wellicht moeten zij er maar aan wennen
En krijg ik meer begrip dan ik werkelijk verdien
Wordt ik nu sentimenteel op mijn oude dag?
Haal ik al mijn verstoken gevoelens uit de kast?
Een kortstondige eruptie die men even zien mag?
Of vertoon ik alleen maar barsten in mijn bast?
Douwe
lonely 1: | Donderdag, september 07, 2006 22:05 |
mooi verwoord en mss is het zo slecht nog niet dat men ziet dat ook jij verdriet en pijn kent en niet alleen maar stoer bent. liefs lonely 1 |
|
Jusst.: | Donderdag, september 07, 2006 20:53 |
Ach, we hebben allemaal wel eens de neiging anderen te vertellen over onze wáre ik- ookal hou je die liever verborgen | |
MizzTeaQ: | Donderdag, september 07, 2006 20:39 |
Zelf(h)erkening tegenover onzekerheid duidelijk weergeven in dit dicht. Bewust , onbewust delen tja , ik denk dat je zelf de antwoorden reeds weet. Wederom een prachtig dicht! Liefs en knuf , |
|
remie: | Donderdag, september 07, 2006 20:36 |
krachtig...laat je maar zien je mag er zijn, met alle goede en slechte kanten...liefs remie | |
Tijgertje:): | Donderdag, september 07, 2006 20:33 |
wat mooi verwoord zeg! prachtig! liefs |
|
Auteur: Douwe | ||
Gecontroleerd door: Anastacia | ||
Gepubliceerd op: 07 september 2006 | ||
Thema's: |