hyperbool van voel
melancholie hangt als een voile
rondom het volledige gemoed
gegijzeld door het zelf ketenen
dubbelzijdig klevend, zilt en zoet
gezeefd licht een wijle doorlaat
in smachten van het naderbij
echter tegelijkertijd terugtrekt
bij het raken van het naakt
de hyperbool van voel
tot splinters chaos explodeert
tussen kieren van het schreeuwen
in de stilte van ziel implodeert
brainie*: | Zaterdag, september 29, 2007 23:45 |
mooooi!! | |
hiljaa: | Zaterdag, september 09, 2006 08:00 |
droefmooi!''de stilte implodeert'' knufleifs--hiljaa-- |
|
M@rcel: | Zaterdag, september 09, 2006 00:59 |
schitterbaar mooi Slaap lekker M@rcel |
|
michris: | Zaterdag, september 09, 2006 00:48 |
Konden we elke dag maar leven, zoals de geur van aarde, als nieuwe wijn in een eikenhouten vat, als een rijpe appel tussen onze tanden, dan zullen de knoppen van morgen eeuwig bloeien. liefs, michris |
|
peersmans : | Zaterdag, september 09, 2006 00:26 |
wat een kracht in dit gedicht! zit even ondersteboven groetjes kevin |
|
Jeffry: | Zaterdag, september 09, 2006 00:25 |
wat een schoonheid...genoten tijdens het lezen... | |
Klaes: | Zaterdag, september 09, 2006 00:18 |
zeer kunstzinnig groet/klaes |
|
lonely 1: | Zaterdag, september 09, 2006 00:11 |
mooi zeg! liefs lonely 1 |
|
Dirk Hermans: | Zaterdag, september 09, 2006 00:10 |
super goed verwoord groetjes Dirk |
|
Auteur: maria | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 09 september 2006 | ||
Thema's: |