Het staat nog in mijn geheugen gegrift, als de dag van gisteren,
dat we vanuit een zonovergoten Turkije, met vertraging
eindelijk opstegen. Ervan uitgaand op een doodgewone dag,
ergens in het jaar, toen nog onwetend. Waar een tussenlanding
bij was gepland, echter een vreemd soort voel bezat nam
toen alle handbagage uit het vliegtuig moest.Om vervolgens
tot melige bui af te zakken, terwijl we totaal afgezonderd,
zonder enig beeldscherm in een glazen hal moesten wachten.
Zeker toen we de naam ontdekte van de stalen vogel,
Marianne Weber. Hemeltje lief, vliegen we met een zingende vrouw,
mogelijk is ze ontstemd en moeten we daarom wat langer wachten
dan we eigenlijk zouden willen.
Bij het opnieuw in stappen neigde de nieuwe plaatstoewijzing,
met de mededeling, voor een betere gewichtsverdeling,
tot vreemde frons met een vonk van, neem je ons nu in de maling,
zoekend naar verborgen camera’s, van mogelijk toch een opname
van Banasplit. Maar nee, de ernst spatte uit ogen het cabinepersoneel,
dat ook nog trachtte bloedserieus een verhaal te lanceren,
a la een scheurtje in een nippeltje van een boutje en seintje
uit Amsterdam moest komen of we wel mochten vliegen
en ja, ik moet zeggen dat werkte wat nerveus op de lachspieren.
Om vervolgens uit te barsten in slappe lach, nadat de motoren
tot 3 keer toe afsloegen en met een sprank van ironie
we elkaar de handen schudde en melden mochten we nooit aankomen,
ik heb met je genoten en we zien elkaar mogelijk ergens dan wel weer.
Waar het kikkerlandje eindelijk, al was het in 10 rondes nog in
lucht, in zicht kwam en de veilige landing een feit was, de deuren
gesloten bleven. Een benepen gezagvoedersstem, doch krachtig,
het werkelijke luchtruimgebeuren vertelde, op die 11e september 2001.
Ik voel het nog, de bom die insloeg en al de passagiers doodstil
liet vallen, waarna deuren met sisgeluid opende en de schuifel
richting koffers begon. Om vervolgens in de aankomsthal een mega
beeldscherm te treffen, dat deed denken aan een film gelijk
Tower Inferno, want de realiteit drong nog niet echt door.
Waarbij een mierenhoop van mensen als een paniekerige kudde
de mobieltjes als een gillende bende lieten rinkelen, in drang naar
het thuisfront. Om in passeren van douane het gevoel te krijgen
of je de grootste misdadiger ooit was, tot net nog niet in het totale
naakt uitgekleed, een vluchtgedrag liet losbarsten.
Eenmaal thuis besefte ik het oog van de naald en de onmenselijke
waarheid. Ik schaamde mij bijna voor mijn ironie en lach,
die dag in de lucht, in schril afsteken van de stilte,
die nu nog steeds menig momenten valt,
als ik de echo van rouw hoor van de wereld.
En ik pluk de gelukstukjes van ieder heden, als zijnde het in tik
van verschuiven van een enkele seconde zomaar over kan zijn,
al ben ik niet bang voor de dood.
*noot: dit is geen fictie
remie: | Maandag, september 11, 2006 18:59 |
ben het met wim eens, waanzin van de mens, wie kan ooit zoiets bedenken, hoop dat het nooit meer gebeuren zal, of zoiets...liefs remie | |
H.J.: | Maandag, september 11, 2006 15:38 |
zit naar de namen te luisteren van hen die die dag de dood vonden. Het plaatst jouw verhaal in het juiste licht Maria. laten we nooit denken of accepteren dat dit bij het leven hoort. Het is niet zo. kussszz |
|
Black Lord: | Maandag, september 11, 2006 13:03 |
altijd dichtbij de adem van hem en zijn zeis altijd dichtbij de waanzin van de mens het lot wikt en weegt wie mag blijven en zij die moeten gaan hart en stem delen de stilte een echo die nooit vergeten word sterk geschreven en verwoord met respect en stilte gelezen warme groet ***Wim**** |
|
anneke van dijk: | Maandag, september 11, 2006 08:22 |
dan besef je weer eens te meer hoe snel alles voorbij kan zijn; gelukkig was het jouw tijd nog niet; het zal je zeker veranderd hebben... indringend verwoord! liefs, namasté, anneke |
|
de nifter: | Maandag, september 11, 2006 08:05 |
vreemde gewaarwording lijkt me zo. iig zou ik me ook niet prettig hebben gevoeld in dat vliegtuig | |
moonwoman: | Maandag, september 11, 2006 00:54 |
de woensdag hierop zat ik op het vliegtuig naar Spanje voor een al afgesproken trainingsstage,wat ben ik toen bang geweest om te vliegen! lieve groet. lieve groet. |
|
peersmans : | Maandag, september 11, 2006 00:51 |
krijg er krop van in keel! wetende dat dit nog iedere dag gebeurd in stilte omringd geen vliegtuigen voor mij :-s slaapwel! kevin |
|
M@rcel: | Maandag, september 11, 2006 00:35 |
ben er intens stil van geworden Maria.. Knuffie M@rcel |
|
switi lobi: | Maandag, september 11, 2006 00:30 |
Met diep respect jouw verhaal gelezen lieve Maria. Dikke kus, liefsliefs...switi lobi |
|
Innerchild: | Maandag, september 11, 2006 00:19 |
Pfff ... wat een verhaal ! Om echt héél stil van te worden ... Liefs, Innerchild |
|
Jeffry: | Maandag, september 11, 2006 00:19 |
bij het lezen kreeg ik angstzweet, kan je nagaan wat je hebt meegemaakt...erg indrukwekkend! | |
Auteur: maria | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 11 september 2006 | ||
Thema's: |