sprankjes
onwillekeurig ben ik de arena
het klankbord, in oefening nabij
en zie de spiegeling van rood in ogen
van de lap, die ze vraagt zonder woorden
die ik niet aanneem, noch aanreik
enkel wit wens in stil verlangen
naar rust en vrede met afdrukken
op het middelpunt van het hart
loslaten is de sleutel, dat ik oefen
al mijn hele leven lang in diverse
soorten en maten met randen
in tinten, die ik liever vergeet
heeft me geleerd sprankjes
van bestaanspalet te verzamelen
tot kracht in de ziel met licht
om kwetsbare in mij te vergeven
sunset: | Dinsdag, september 12, 2006 09:47 |
Het kwetsbare moet nooit vergeven (en zeker nooit vergeten) worden. Wel dient elk sprankje ons tot warmte, hoop. En tot vervollediging uiteindelijk van onszelf. Mooi. En o zo graag weer gelezen. Liefs en warme knuf, sunset |
|
switi lobi: | Dinsdag, september 12, 2006 09:15 |
Jij bent niet alleen een lichtpunt voor jezelf lieve Maria, maar ook voor anderen...ik ben zó blij dat ik jou mag lezen........ Dikke kus, liefsliefs...switi lobi |
|
Dirk Hermans: | Dinsdag, september 12, 2006 07:20 |
supermooi groetjes Dirk |
|
nils olbrechts: | Dinsdag, september 12, 2006 03:44 |
de kunst in je poëzie is prachtig, aan elk donker kantje zit ook een lichtpunt. | |
Auteur: maria | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 12 september 2006 | ||
Thema's: |