De wereld met jou leek mooier en rozer
geen gommetje waarmee je kon wissen
schetste elke dag een nieuwe toekomst
hoe kon ik me in jou zo vergissen
je gaf me zijden vleugels
ik kreeg hoop en had vertouwen
waar zijn nu de stenen die je teder gaf
ik dacht aan de toekomst te bouwen
de wereld leek echt mooier met jou
je gilde dag in dag uit ik kan van je houden
tot de dag dat het ineens over was
in stilte ontving ik een brok wantrouwen
je gaf me zijden vleugels
legde mijn mening aan banden
maar zoals altijd vergat je te vertellen
hoe ik zachtjes moest landen
de wereld geeft meer toen jij verdween
vertrouwen van nieuw moet even wennen
t enige wat overbleef, was de indische kris
die stilletjes de zolder bleef verkennen
mienke: | Woensdag, september 13, 2006 21:42 |
heel mooi.. met heel veel bewondering gelezen, liefs mienke | |
Artifex: | Woensdag, september 13, 2006 21:24 |
Tikkie mysterieus ook, erg mooi. Liefs, Artifex. |
|
Claire Q: | Woensdag, september 13, 2006 20:56 |
Super! liefs | |
soulsister: | Woensdag, september 13, 2006 20:24 |
prachtig geschreven liefs |
|
red one: | Woensdag, september 13, 2006 19:21 |
mooi verwoord remie |
|
Auteur: remie | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 13 september 2006 | ||
Thema's: |