Langzaam doorbreekt de stilte,
na een lawaai van lofgezang over
alles wat ik doe en wat ik ben.
ze weet mijn naam en mijn verhaal maar,
ze is iemand die me nooit heeft gekend ..
De wereld sluit me steeds meer in
met ongesproken woorden,
te hard om te mogen zeggen,
en te pijnlijk voor dit moment alleen.
ze zouden mijn gevoel van trots ontnemen,
dreunend door mijn gehoorgangen heen…
Hoe komt het toch dat zinnen met gevoel gesproken
luchtledig en hol blijken te zijn ?
ze stak een kaarsje aan en doofde hem achter mijn rug,
ontnam me daarmee de zonneschijn…
Ondoordacht ga jij je eigen weg op
en zo is ook de eerste gezet.
bedachtzaam kijk ik achterom
en weet dat het beeld wat je schetste
niets meer was
dan een lelijk zelfportret…