Te lang gezwegen, mijn stem ontwaakt
verstomd in het seizoen de winter sluipt
met zoveel traagheid als in mijn dromen
waarin beelden in tergend tempo reflecteren
mijn ijzige stem kwijlt met verkoelde asem
verlangend naar het licht van de waarheid
Het lijkt op een gebed wat stokt door prevelen
hoe kan ik de toon zetten in dit barre land
voor mij ligt het uitgestrekte in ochtendgloren
de waarheid verkauwt in de nevel aan het einder
mistig gebaar tussen roerlozen takken en struiken
staat de naakte sterveling met zijn twijfeling
De angst scheert in stomme woorden
een ochtend waarin blinden gebaren roerloos
verdwijnen achter de kwezelige man, faalangst
wazige ogen turen over de barakken van het leven
onbehuisd waarin de kaalgevreten mantel van liefde
mijn schrale lijf omhelst en doet stikken in woorden
| Auteur: Jeffry | ||
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 27 september 2006 | ||
| Thema's: | ||